پـور حق گوی ولـی را هـمـگــی هـــو بـکنـیــد
هرچه خواهید سگان یکسره عــو عــو بکنیــد
مــاه بـا عـــوی سـگـان تـار نـخــواهـد گــردیـد
حــق بـه ایـن وقــوقـــه انـکــار نخواهـد گـردیـد
تا کـه حــق بوده تقلای شمــا ایـن بوده است
گوشتان بهر شنیدن همه سنگیـن بوده است
حـرف حــق را چـه حـریف است بجـز نشنیدن
چـه علاجـی اسـت بجـز کـف زدن و خندیـدن*
نــه مــگــر ولــولــه در قـافـلــه هـا مـی کـردیـد
تـا نـبــی دم نـزنـد هـلــهـلــه هـا مـی کـردیــد
نــه مــگــر کـفــر نظـر داشت به اغــوای شمــا
نــه مــگــر مشـعـــره پــر بــود ز عـــوّای شمــا
نــه مــگــر پـیـش نـبـی شـعبده رو می کردیـد
جملـه در گـوش خـود انگشــت فرو می کردیـد
پـس بـخـنـدیــد کـه بی رحـم و مـروت هستید
چـون ابـو جهــل در انـکــار نـبــوت هـســتـیــد
نـگــذاریــد از آن ســــوی نـدایــی بـرســـد
نـگــذاریــد صــدایــی بـه صــدایـی بـرســـد
نـگــذاریــد کـه این زخـــم دهــن بــاز کـنــد
نـگــذاریــد کـه قــرآن ســـخــن آغــاز کـنــد
تـا مـبــاد اهــل ولا بــاز بــه مـنـبــر بـرونــد
قــلــب هــا بــاز بــه دنـبــال پـیـمـبــر بـرونــد
تــا کــه اســـلام گــرفـتــار تـحـجــر نـشــود
نـانـتــان...، قــوم زر انــدوخـتـــه! آجــر نـشــود
بی جهت نیست گـرفـتــار نـفـهـمــی شده اید
کـه از انفــال کنون صـاحـب سهمـی شـده اید
در مسلمــانی خـود هــم پـی نفعــی گشتید
مــار خـوردیــد چـه تـردیــد! کـه افعــی گشتید
از شکــم هـای پر از مـال حـرام این چه عجب
خـنـده بر گریهء جانســوز امــام این چه عجب
کـافـــرانـیــد و از آیـات خـدا تـرس شماست
همچـو خفــاش ز پـژواک صـدا تـرس شماست
نـگــرانـیــد حـسیــن (ع) آیـنــه گـردان بشــود
کـوفـــه از پـیـــروی کـفـــر پـشـیـمـــان بشــود
نـه اگــر آیـنــه در خـاک کـدورت بـکشــید
بـاز پـیـراهـن الـحــاد بـه صـــورت بکشــیـد**
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
* و ما کان صلاتهم عند البیت إلا مکاء و تصدیة فذوقوا العذاب بما کنتم تکفرون (و دعای مشرکان در کنار کعبه نبود جز هلهله کردن و کف زدن پس بچشید عذاب را به خاطر آنچه بدان کافر شدید)
** و إنی کلما دعوتهم لتغفر لهم جعلوا أصابعهم فی آذانهم واستغشوا ثیابهم وأصروا واستکبروا استکبارا (و هرگاه من ایشان را به مغفرت تو فراخواندم انگشت های خویش را در گوش ها نهادند و پیراهن های خود را بر صورت ها کشیدند و بر ضلالت اصرار نمودند و استکبار ورزیدند)
کلمات کلیدی:
